Μέσα σε μια διαδρομή 40 ετών υπάρχουν πολλά θετικά, αλλά και πολλά αρνητικά, περισσότερα αρνητικά για να είμαστε ακριβείς. Η προσέγγιση του φαινομένου ΠΑΣΟΚ ώς ενός σατανικού κακού που ήρθε να βλάψει την πτωχή πλην έντιμο Ελλάδα είναι αφελής.
Το ΠΑΣΟΚ απλώς εξέφρασε με τον πιο επιτυχημένο και πολιτικά αποτελεσματικό τρόπο τα κυρίαρχα αισθήματα της εκάστοτε κοινωνικής συγκυρίας και κυρίως της πρώτης μεταπολιτευτικής περιόδου και της δίψας για ελευθερία και ευημερία μέχρι του σημείου της ασυδοσίας και της κραιπάλης.. Για αυτό και επέβαλλε την ηγεμονία του κατά απόλυτο τρόπο και για αυτό ακόμα και οι φανατικότεροι αντίπαλοί του προσπάθησαν να μιμηθούν την πολιτική τακτική και ρητορική του.
Σταδιακά όλα τα κόμματα της μεταπολίτευσης έγιναν ΠΑΣΟΚ με προεξάρχουσα την ίδια τη ΝΔ. Το ΠΑΣΟΚ υπήρξε δόκτωρ Τζέκιλ και Μίστερ Χάυντ. Ήταν συγχρόνως το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα και του Σημίτη, του Κουτσόγωργα και της Μελίνας, του Τζουμάκα και του Αλ.Παπαδόπουλου. Ήταν το κόμμα που έφερε στο προσκήνιο την πλευρά των ηττημένων του εμφυλίου, που θεμελίωσε σειρα δημοκρατικών ελευθεριών και προοδευτικών μεταρρυθμίσεων (πχ στο οικογενειακό δικάιο) και συγχρόνως το κόμμα που ξεχείλωσε το δημόσιο τομέα, που θώπευσε τα κατώτερα ένστικτα της μάζας και που έθεσε τις βάσεις την σημερινή οικονομική κατρακύλα. Υπήρξε μεγαλειώδες, αντιφατικό, και μοιραίο ταυτόχρονα.
Τα τελευταία χρόνια έχασε το συντριπτικό τμήμα της πάλαι ποτέ ηγεμονίας του. Αναγκάστηκε να ξηλώσει όλο αυτό που είχε φτιάξει. Δεν τα κατάφερε βέβαια. Κατέρρευσε.
Σήμερα δείχνει να έρμαιο εσωκομματικών ερίδων, πολιτικά αποπροσανατολισμένο και απαξιωμένο. Μοιάζει να έχει κλείσει τον κύκλο του. Ένα πράγμα όμως είναι βέβαια. Ότι η ανάγκη ύπαρξης μιας σοσιαλδημοκρατικής παράταξης στη χώρα είναι αδήριτη. Αποτελεί όρο ύπαρξης για κάθε ευρωπαϊκή κοινωνία.
Το κενό αργά η γρήγορα θα συμπληρωθεί.
Σταδιακά όλα τα κόμματα της μεταπολίτευσης έγιναν ΠΑΣΟΚ με προεξάρχουσα την ίδια τη ΝΔ. Το ΠΑΣΟΚ υπήρξε δόκτωρ Τζέκιλ και Μίστερ Χάυντ. Ήταν συγχρόνως το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα και του Σημίτη, του Κουτσόγωργα και της Μελίνας, του Τζουμάκα και του Αλ.Παπαδόπουλου. Ήταν το κόμμα που έφερε στο προσκήνιο την πλευρά των ηττημένων του εμφυλίου, που θεμελίωσε σειρα δημοκρατικών ελευθεριών και προοδευτικών μεταρρυθμίσεων (πχ στο οικογενειακό δικάιο) και συγχρόνως το κόμμα που ξεχείλωσε το δημόσιο τομέα, που θώπευσε τα κατώτερα ένστικτα της μάζας και που έθεσε τις βάσεις την σημερινή οικονομική κατρακύλα. Υπήρξε μεγαλειώδες, αντιφατικό, και μοιραίο ταυτόχρονα.
Τα τελευταία χρόνια έχασε το συντριπτικό τμήμα της πάλαι ποτέ ηγεμονίας του. Αναγκάστηκε να ξηλώσει όλο αυτό που είχε φτιάξει. Δεν τα κατάφερε βέβαια. Κατέρρευσε.
Σήμερα δείχνει να έρμαιο εσωκομματικών ερίδων, πολιτικά αποπροσανατολισμένο και απαξιωμένο. Μοιάζει να έχει κλείσει τον κύκλο του. Ένα πράγμα όμως είναι βέβαια. Ότι η ανάγκη ύπαρξης μιας σοσιαλδημοκρατικής παράταξης στη χώρα είναι αδήριτη. Αποτελεί όρο ύπαρξης για κάθε ευρωπαϊκή κοινωνία.
Το κενό αργά η γρήγορα θα συμπληρωθεί.
