Σιγά μη χαλάσω τη ζαχαρένια μου!

Δε πα' να γίνεται ό,τι θέλει εκεί έξω;
Δε πα' να 'ρχονται τρία-τρία τα σημειώματα για κάθε είδους πιθανές και απίθανες οφειλές;
Για εφορίες, φόρους ακινήτων, ασφαλιστικά ταμεία, εισφορές, ρεύμα, τηλέφωνο...
Αν τα βρω, θα τα πληρώσω.
Αν δεν τα βρω, τότε "ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος".
Αλλά, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα, όλο και κάπου θα τα βρω.
Κάτι θα κόψω πάλι και θα τα βολέψω.

Μπορεί να 'χω να αγοράσω μπλούζα δυο χρόνια... δεν πειράζει: θα γίνουν τρία!
Μπορεί τα παντελόνια μου να 'χουν γίνει μωσαϊκό από τα μπαλώματα, αλλά δε βαριέσαι;
Μπορεί η κοκα-κόλα να 'χει γίνει είδος πολυτελείας για το μεσημεριανό μου τραπέζι και να την πίνω μόνο σε γιορτές και σκόλες, αλλά δεν πειράζει.
Μπορεί το αμάξι μου να μην έχει περάσει ΚΤΕΟ, να μην έχει κάρτα καυσαερίων, να 'χει και το ένα φτερό μπασμένο μέσα από ένα τρακάρισμα, γιατί δεν έχω λεφτά να το φτιάξω, αλλά δεν πειράζει.
Μπορεί το σπίτι μου να μην έχει θέρμανση το χειμώνα και να τη βγάζω με μια ηλεκτρική σόμπα για να αντιμετωπίσω το κρύο και την απίστευτη υγρασία, αλλά δεν πειράζει.
Μπορεί να βγαίνω για κάνα κρασάκι μια φορά το μήνα, αλλά δεν τρέχει τίποτα.
Μπορεί τη γκόμενα να την έχω κάνει εσώκλειστη, γιατί δεν την πηγαίνω πουθενά και η πιο γκλαμουράτη έξοδός μας να είναι στην άκρη του γιαλού ατενίζοντας το πέλαγος με περιπτερόμπυρα, αλλά δεν πειράζει- υποκρινόμαστε πως είναι ρομαντικό και το προσπερνάμε.
Μπορεί να 'χω να πάω σε γιατρό για εξετάσεις τρία χρόνια, αλλά δεν πειράζει- έτσι κι αλλιώς τώρα τις κόβουν κι αυτές για να το πάρουμε απόφαση να πάμε να ψοφήσουμε από μόνοι μας.
Σημασία έχει πως, παρόλα αυτά, δε νιώθω άσχημα.
Σιγά μη χαλάσω τη ζαχαρένια μου!

Πριν 3-4 χρόνια τη χάλασα τη ζαχαρένια μου, όταν κατάλαβα ότι, από κει που ζούσα μια χαρά, πλέον κινδυνεύω να ζήσω έτσι.
Αλλά τελοσπάντων, δεν καταφέραμε να αποτρέψουμε κάτι απ' όλα αυτά.
Και τώρα πια έχω συνηθίσει.
Έχω συνηθίσει να θεωρώ πολυτέλεια αυτό που προηγουμένως ήταν αυτονόητο.
Δεν έχω κανένα πρόβλημα.
Όλα βαίνουν καλώς.
Γιατί, όπως λένε, όλα στο μυαλό είναι.
Τότε που ωρυόμουν, είχα πιο πολλά, αλλά μου 'χε γυρίσει το μυαλό γιατί αισθανόμουν πως θα τα χάσω.
Τώρα που τα 'χασα και συνήθισα να ζω χωρίς αυτά, ανακάλυψα επιτέλους πως υπάρχει ζωή και χωρίς κοκα-κόλα...

Βέβαια, μερικά απ' αυτά που χάθηκαν είναι πιο αναγκαία από την κοκα-κόλα (όπως π.χ. η πρόσβαση σε γιατρό), αλλά να σας πω την αλήθεια και προηγουμένως ανασφάλιστος ήμουν. Η μόνη διαφορά ήταν ότι τότε μπορούσα να πληρώσω μια επίσκεψη σε ιδιώτη γιατρό, ενώ τώρα δεν μπορώ.
Και σε τελική ανάλυση, αυτή η θετική και αισιόδοξη ματιά πασχίζω να κρατά την ψυχολογία μου σε καλά επίπεδα, ούτως ώστε να μη χρειάζομαι -όσο γίνεται- γιατρό. Γιατί άμα χρειαστώ, την έκατσα. Θα με κλαίνε οι ρέγγες.

Φαντάσου να έμπαινες σε μια χρονομηχανή και να πήγαινες να ζήσεις το Μεσαίωνα και να χαλούσες τη ζαχαρένια σου γιατί δε σου άρεσε το σύστημα!
Και να καταλάβαινες ότι αυτό το σύστημα θα έπεφτε μετά από πέντε αιώνες!
Τι θα 'κανες; Θα 'χες όλη μέρα νεύρα ή θα κοίταζες να ζήσεις όμορφα τη μία και μοναδική ζωούλα σου σε τούτο τον πλανήτη;

Και -βγαίνοντας από τη χρονομηχανή- δεν ξεχνώ αυτό:
καλοί οι -ισμοί κι οι θεωρίες μας, καλές οι φιλοσοφίες, καλές οι ιδεολογίες μας, καλές και οι πολιτικές και θρησκευτικές ανησυχίες μας.
Αλλά πάνω απ' όλα έχουμε μπροστά μας μια ζωή που διαρκεί λίγο αλλά αξίζει πολύ.
Και οφείλουμε να τη ζήσουμε με χαμόγελο.
Οφείλουμε να περνάμε καλά.
Η ζωή είναι μικρή για να είμαστε συνέχεια θυμωμένοι

Με λίγα λόγια...

ΒΡΕ ΔΕ ΠΑ' ΝΑ ΓΑΜΗΘΟΥΝΕ ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΑ;

ΕΜΕΙΣ ΝΑ 'ΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ!

ΥΓΙΑΙΝΕΤΕ!
(γιατί, αν δεν υγιαίνετε, την κάτσατε!)

και... ΒΟΥΡ ΓΙΑ ΖΩΗ!