Έχουν διαμορφωθεί δυο μεγάλα πολιτικά ρεύματα σκέψης αυτή την στιγμή που πηγάζουν από την ίδια αιτία. Την ανέχεια.
Το ένα εκφράζει όλους εκείνους που αφελώς ελπίζουν πως η πολύ άσχημη τρέχουσα οικονομική κατάσταση του σήμερα μπορεί δίχως κανένα σχέδιο να μεταστραφεί και οι πάντες να αρχίσουνε να (ξανα) τρώνε με χρυσά κουτάλια.
Το άλλο εκφράζει όλους εκείνους που έχουν πλέον πάρει απόφαση πως φτωχύνανε και όντας πεπεισμένοι πως δεν φταίξανε σε τίποτε οι ίδιοι για αυτό επιθυμούν να εκδικηθούν τους κατά την γνώμη τους υπαίτιους
Και τα δύο αυτά ρεύματα διαμορφώνουν την μελλοντική τους στάση στις επόμενες εκλογές με βάση παροχημένες καταστάσεις και συναισθηματικές εμμονές του παρελθόντος.
Αυτοί που το ξανα-διεκδικούν τα ‘κατοχυρωμένα’ θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ κι αυτοί που κλαίνε -και θέλουν να κάνουν άλλους να κλάψουν- θα ψηφίσουν Χρυσαυγή.
Αυτό που λείπει ωστόσο είναι το ρεύμα εκείνο των ανθρώπων που θέλουν μια ουσιαστική αλλαγή. Των ανθρώπων που έχοντας συνειδητοποιήσει πως σαν κοινωνία κινηθήκαμε λάθος όλα αυτά τα χρόνια, αναπτύξαμε λάθος οικονομικό μοντέλο, θέσαμε λάθος προτεραιότητες στην ζωή μας, θέλουν πλέον να πειραματιστούν με νέες φόρμουλες και να ανταγωνιστούν με απαιτήσεις άλλα έθνη κι άλλες οικονομίες μέσα στις υπαρκτές συνθήκες παγκοσμιοποίησης τις οποίες (είτε μας αρέσει είτε όχι) βιώνουμε.
Χρειαζόμαστε ένα καινούργιο κράτος. Μικρό, με 300 ή 350.000 δημόσιους υπαλλήλους και άριστα οργανωμένο. Πλήρως μηχανογραφημένο με την δυνατότητα αυτόματου εντοπισμού και συσχέτισης όλων των δεδομένων. Ένα κράτος που θα είναι φτιαγμένο ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΗ και όχι για τον Δημόσιο Υπάλληλο.
Χρεαζόμαστε μια νέα παιδεία. Που θα έχει μαθητές και όχι αυθάδεις νεολαίους. Που θα παράγει πρακτική και χρήσιμη γνώση και όχι θεωρητική παπαγαλία. Για τον ιδιωτικό και όχι για τον δημόσιο τομέα. Που θα καταρτίζει ανθρώπους ικανούς να πολεμούν προβλήματα και να δίνουν λύσεις και όχι κηφήνες οχυρωμένους πίσω από αρλούμπες σε βαρύτιμα γραφεία.
Χρειαζόμαστε μια νέα οικονομική στρατηγική και ένα αναπτυξιακό όραμα. Που δεν θα συνοψίζεται στο να γίνουνε ξενοδόχοι και σερβιτόροι της Ευρώπης αλλά παραγωγοί προϊόντων υψηλής τεχνολογίας και προστιθέμενης αξίας και ικανοί να ανταγωνιστούμε επάξια και να κερδίσουμε με την βαριά μας βιομηχανία στον Πρωτογενή και δευτερογενή τομέα άλλα συναφή προιόντα παραγόμενα σε άλλες πλευρές του πλανήτη.
Χρειαζόμαστε μια νέα εθνική συνείδηση. Που θα ορίζει ως εθνικό το αληθές και το μεγαλόψυχο. Που θα απεκδύεται τις σωβινιστικές παρλαπίπες και θα μάθει να αποδέχεται και να αναγνωρίζει την αξία του κάθε ανθρώπου που διάλεξε αυτόν τον τόπο για να μείνει, να εργαστεί να κάνει οικογένεια και να στεργιώσει.
Χρειαζόμαστε μια σωστή διεθνή πολιτική. Που θα σταματήσει τις αστειότητες περί οφειλόμενης σε εμάς αξία χάριν προγονικών επιτεύγματων για τα οποία οι περισσότεροι δεν έχουμε χαμπάρι και θα αρχίσει την διεκδίκηση πραγματικού σεβασμού για πραγματικές και σημερινές συνεισφορές μας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Χρειαζόμαστε έναν νέο τύπο πολίτη. Πρόθυμου να συμμετέχει στα κοινά χάριν των κοινών και όχι των ιδιωτικών του συμφερόντων
Χρειαζόμαστε ένα καινούργιο αύριο που να μη έχει ΚΑΜΙΑ απολύτως σχέση με τα όσα έχουμε ζήσει ίσαμε σήμερα. Μια καινούργια αρχή.
Την οποία ίσως και να μη μπορούμε να πετύχουμε αν δεν μπορούμε να αρνηθούμε τον κακό Ελληνα εντός μας. Αν δεν πιστεύουμε πως αυτός, ο κακός μας εαυτός, είναι καν υπαρκτός. Αν συνεχίσουμε να βαυκαλιζόμαστε με την χιλιοειπωμένη νοοτροπία του «είμαστε ο εξυπνότερος λαός του κόσμου και ζούμε στην ομορφότερη χώρα του πλανήτη»
Αν είμαστε…. τότε γιατί ψωμολυσσάμε?
