Λέτε να υπάρξει κανένας πολιτικός στην Ελλάδα που θα τολμήσει να ξεστομίσει ποτέ «Ο λαός μου έδωσε την εξουσία και, σήμερα, του την επιστρέφω»; Στην Ελλάδα αφήνουν την εξουσία με την καρέκλα βιδωμένη στο πισινό. Οι «βίδες βγαίνουν» μετά την εκλογική ήττα καθώς αναγκαστικά «ξεβιδώνονται» και βιδώνονται στον πισινό κάποιου άλλου. Σόλο «ξεβίδωμα» δεν έχουμε δει ως τώρα. Και όλο αυτό γίνεται εδώ δίπλα. Χαμπάρι η ελληνική τηλεόραση. Το θέμα υποβαθμίζεται από τα media αλλά και από εμάς τους ίδιους.
Προσπαθούν να μας χειραγωγήσουν τα media αλλά εμείς είμαστε ήδη χειραγωγημένοι από μόνοι μας. Ακούς Βουλγαρία και είναι λίγο ρε παιδί μου, αν και βρίσκεται δίπλα μας, πώς να το πω, «εξωγήινη». Σαν να μην υπάρχει. Μιλάμε άλλωστε για την Ελλάδα, που ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού της χώρας χρησιμοποιούσε μέχρι τώρα την λέξη «Βούλγαρος» υποτιμητικά. Η καφρίλα της κερκίδας στα γήπεδα της χώρας είχε βρει τον δρόμο της και μέσα στην κοινωνία. Ακόμα και τώρα στα σχόλια των διαφόρων «ενημερωτικών» sites αρκετοί προσπαθούν να υποβαθμίσουν το γεγονός. Αρνούνται να δεχτούν ότι πρωταγωνίστρια αυτή την φορά είναι η Σόφια.
Από τότε που ξεκίνησε η οικονομική κρίση προσπαθούμε να βρούμε κοινά σημεία με την οικονομική κρίση των Ισπανών(που έχουμε), με την οικονομική κρίση της Αργεντινής, με την οικονομική κρίση και ανάκαμψη στην Ισλανδία αλλά αδιαφορούμε για τους Βούλγαρους. Γιατί; Μήπως γιατί στο μυαλό μας ακόμα παίζει η κασέτα του γηπέδου; Ή μήπως όταν θέλουμε δεν έχουμε παρωπίδες και όταν θέλουμε έχουμε ανάλογα με αυτά που μας έχουν αδειάσει στο κεφάλι; Έχουμε περισσότερο κοινά με τους Βούλγαρους από όσα φαντάζεσαι και οι Βούλγαροι έχουν περισσότερα κοινά με τους άλλους λαούς από ότι αφήνει η «μάχιμη» ενημέρωση να φανεί. Θέλουν και αυτοί όπως όλοι οι λαοί να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Τα άλλα είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. lifo
.jpg)
