Μετά τον εμετικό πρόλογο του “συντρόφου” Ν. Γιαννόπουλου, μπήκα στο κείμενο. Πρώτη αίσθηση; Αυτοί που αποτελούσαν τη 17 Ν, λειτουργούσαν σαν να ανήκουν σε εταιρεία ντελίβερυ. Χωρίς συναισθήματα! Μόνο που, αντί για φαγητά και πίτσες, μοίραζαν βόμβες και θάνατο!
Σχεδόν ποιητικά περιγράφει την πολιτική του γέννηση στις 17 Νοέμβρη 1973 ο Κουφοντίνας, αλλά δεν αναφέρει πότε συντελέστηκε η γέννηση του δολοφόνου μέσα του!
Τουπαμάρος, Μπάαντερ-Μάϊνχοφ, Ερυθρές Ταξιαρχίες παρελαύνουν στις σελίδες του βιβλίου, ως πρότυπα των ντόπιων δολοφόνων κι ο αναγνώστης ανατριχιάζει στην ιδέα πως ενώ εκείνοι τελείωσαν, ένας απ’ τους δικούς μας, ο Χριστόδουλος Ξηρός, δεν έχει αποξηράνει τα φονικά ένστικτά του, παλιμπαιδίζει και θέλει να συνεχίσει…
Δεν συνέχισα την ανάγνωση. Το πέταξα μισοδιαβασμένο στον κάδο, όχι σ’ εκείνον της ανακύκλωσης μήπως και κλωνοποιηθεί, αλλά στον κανονικό των απορριμμάτων.
Άλλωστε ήταν και βαρετό: Να διαβάζει κανείς τώρα, όσα άκουγε απ’ τις ντουντούκες των αναρχοαυτόνομων, τότε στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης!
