Το βασανιστικό αυτό ερώτημα απασχολεί πάρα πολλούς Έλληνες πολίτες, που επιτέλους έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν ότι η αποχή ευνοεί το υπάρχον καθεστώς κι ότι οι φήμες περί μαγικών ιδιοτήτων της λευκής ψήφου δεν ευσταθούν ούτε στο ελάχιστο. Κι επειδή με τον Α ή Β τρόπο καίγεται ο κώλος τους, αυτή τη φορά είναι αποφασισμένοι να ασκήσουν το ιερό τους δικαίωμα και να ρίξουν τυπωμένο ψηφοδέλτιο.
Ωστόσο, πάλι δεν έχουν αποφασίσει τι να ψηφίσουν, και ρωτάνε συνεχώς ο ένας τον άλλον μπας και βγάλουν άκρη. Όντας ένας από αυτούς, μοιράζομαι τον προβληματισμό μου δημόσια κι ελπίζω να φανεί χρήσιμος. Σε όποιους και όσους…
Πρώτα απ’ όλα, καλό θα ήταν να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας αν μας ενδιαφέρει να έχουμε κάποιου είδους δημοκρατικό πολίτευμα ή όχι.
Αν μας ενδιαφέρει, η ρητορική περί αναπόφευκτων λύσεων κι εξαναγκαστικών επιλογών πετιέται αυτομάτως στα σκουπίδια. Άνωθεν επιβεβλημένος μονόδρομος εντός δημοκρατικού πλαισίου απλά δεν υφίσταται. Εκτός αν αποδεχτούμε ότι η ψήφος μας είναι καθαρά διακοσμητική, οπότε η μόνη λογική κίνηση είναι να εκλέξουμε Τζούλια Αλεξανδράτου. Για να μπορούμε τουλάχιστον να κορνιζάρουμε το βλέμμα της Μέρκελ στην επόμενη σύνοδο κορυφής…
Βεβαίως, το δημοκρατικό πολίτευμα δεν συνεπάγεται ντε και καλά κοινοβουλευτική εκπροσώπηση με κόμματα, τηλεοπτικά σελέμπριτις και τα ρέστα. Και σίγουρα δεν θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνει ρυθμίσεις που χαρίζουν 50 έδρες στο πρώτο κόμμα για να μπορεί η κάθε μειοψηφική αυτοδυναμία να κάνει ό,τι της γουστάρει. Επειδή όμως είναι πολύ αργά για να πέσει στο τραπέζι ρεαλιστική κι επαρκώς τεκμηριωμένη πρόταση ριζικής αναμόρφωσης του πολιτεύματος, μέχρι να γίνουμε Ισλανδοί και να ξαναγράψουμε το σύνταγμα μόνοι μας πάλι κάτι θα πρέπει να πάμε να ψηφίσουμε σε λίγες μέρες.
Αν τώρα δεν τρελαινόμαστε και τόσο να έχουμε δημοκρατικό πολίτευμα, αυτό μπορεί να σημαίνει παραπάνω από ένα πράγματα:
α) Εμπιστευόμαστε στα τυφλά ένα μη εκλεγμένο ιερατείο πεφωτισμένων τεχνοκρατών, που κατανοούν τόσο καλά πώς λειτουργεί η παγκόσμια οικονομία ώστε να μην έχουν προβλέψει ούτε την παρούσα κρίση της, ούτε την παταγώδη αποτυχία των μέτρων που πήραν για να τη σώσουν. Συμπτωματικά δε, τόσο οι ίδιοι όσο κι εκείνοι που ήδη έχουν συσσωρεύσει αμύθητο πλούτο εξαιτίας της πολιτικής τους, εξακολουθούν να βγαίνουν κερδισμένοι από την όλη ιστορία.
β) Εμπιστευόμαστε στα τυφλά έναν μισαλλόδοξο παρακρατικό μηχανισμό, που πουλάει μεν ηρωική προγονολατρεία και πατριωτικά ιδεώδη, αλλά τελευταία φορά που είχε στα χέρια του την εξουσία άφησε να του πάρουν τη μισή Κύπρο. Κι ακόμα παλιότερα συνεργαζόταν με ξένους κατακτητές. Και καπάκι μετά διεξήγαγε εμφύλιο με την υποστήριξη ξένων δυνάμεων κι εκτελούσε Έλληνες. Και τώρα τελευταία φλερτάρει με την ιδέα της γενοκτονίας, που είναι άλλωστε και το μοναδικό πράγμα που ξέρει να κάνει καλά κάθε φασίστας που σέβεται τον εαυτό του.
γ) Εμπιστευόμαστε στα τυφλά τη χαρά της αντίδρασης για την αντίδραση, και στ’ αρχίδια μας ποιος θα βγει και τι θα κάνει, εμείς θα είμαστε εναντίον του. Όσο θα υπάρχουν μπάτσοι θα υπάρχουν και πέτρες. Το πολύ-πολύ κάποια στιγμή να χρειαστεί να γίνουν σφαίρες, αλλά δε μασάμε που απέναντι μας θα έχουμε οργανωμένους και πάνοπλους στρατόκαυλους ενώ εμείς θα είμαστε άσχετοι και χύμα. Γιατί μπορεί να μας φάνε λάχανο αλλά πάνω απ’ όλα θα πέσουμε ελεύθεροι και ωραίοι. Μόνο μη γίνει καμιά στραβή και μας ακολουθήσουν τα πλήθη των μικροαστών στον αγώνα μας, γιατί αλλοιώνει τη γεύση του αίματος στο στόμα.
Εφόσον νιώθουμε ταύτιση με μία από τις παραπάνω τάσεις δυναμικής αμφισβήτησης του δημοκρατικού πολιτεύματος, η μοναδική πράξη που μπορούμε να κάνουμε για να παραμείνουμε πραγματικά συνεπείς στα πιστεύω μας είναι να μην πάμε να ψηφίσουμε καθόλου. Δε γαμιέται, αποχή. Από το να συμμετάσχουμε σε μια διαδικασία που επιθυμούμε να καταργήσουμε, καλύτερα να κάτσουμε σπίτια μας.
Αν όμως επιμένουμε να δώσουμε μια ακόμα ευκαιρία στον θεσμό της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, κατά πάσα πιθανότητα εξακολουθούμε να μην είμαστε σίγουροι για το τι σκατά θα ψηφίσουμε.
Έχοντας ξεπεράσει τον σκόπελο του πρωταρχικού ερωτήματος, στο επόμενο επεισόδιο θα πιάσουμε τους υποψήφιους συνδυασμούς. Ανά κατηγορία, γιατί ένας-ένας είναι πολλοί και μέχρι να βγάλουμε άκρη οι εκλογές θα έχουν περάσει.
nefelikas.wordpress.com
