Δεν κινείται τίποτα. Η οικονομική ζωή βρίσκεται σε άθλια κατάσταση. Δεν είναι σχήμα λόγου. Η κρίση πλέον έχει στρογγυλοκαθίσει στα φτωχικά, αλλά και τα πλούσια σαλόνια. Λουκέτα, απολύσεις για τους άτυχους,
δραστικός περιορισμός μισθών και συντάξεων για τους «τυχερούς». Επιτηδευματίες στο ρόλο του Βέγγου. Εισοδηματίες χωρίς εισοδήματα. Επιχειρηματίες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Υγιείς επιχειρήσεις, οι οποίες φοβούνται τα «κανόνια» που θα τους στριμώξουν αν δεν τους κλείσουν. Μέτρα επί μέτρων, φόροι επί φόρων, περικοπές επί περικοπών, κούρασαν, ξεχαρβάλωσαν, συνέθλιψαν, μια ήδη εξασθενημένη οικονομία.
Η πολιτική κατάσταση μοιάζει αδιέξοδη. Στο κυβερνών κόμμα χρειάζονται ένα γενναίο συμβιβασμό για να συνεχίσουν να συνυπάρχουν τόσο αντιτιθέμενες απόψεις. Δέκα χρόνια μετά την απειλή του Κ. Σημίτη προς τους πρωτοκλασάτους («αν συνεχίσετε έτσι, εγώ φεύγω»), ο Γιώργος Παπανδρέου ψάχνει το δικό του ελιξίριο ζωής για την κυβέρνηση του. Απειλές, υποσχέσεις, αμοιβαίες υποχωρήσεις και στο βάθος ανασχηματισμός. Έσχατη επιλογή του οι εκλογές. Πριν φθάσει εκεί θα έχει βρει το δίλημμα.
Η παρούσα Κυβέρνηση έχει απογοητεύσει ακόμη και τους πιστούς οπαδούς της. Τα ελλείμματα δημιουργήθηκαν και δημιουργούνται κυρίως από τη διαφθορά. Διότι κακά τα ψέματα: το πάρτι ακόμη συνεχίζεται. Κανένα έλλειμμα δεν θα μηδενισθεί αν δεν περιορισθεί η διαφθορά. Αν η περίφημη «κοινωνικοποίηση του φαινομένου» δεν εκλείψει, προκοπή δεν βλέπουμε, έστω κι αν οι υπάλληλοι πληρώνουν, αντί να πληρώνονται. Δεν νοείται χρηστή διοίκηση χωρίς ένα σύγχρονο σύστημα δημοσίων προμηθειών. Τα μέσα ενημέρωσης «σηκώνουν» θέματα διαφθοράς όταν εμπλέκονται ονόματα νυν και πρώην Υπουργών. Ας μην υποτιμούμε κι ας μην απλοποιούμε το φαινόμενο: υπάρχουν «στρατοί» που τρέφονται από αυτό.
Και σε αυτό το σημείο η Κυβέρνηση Παπανδρέου, παρά τα αντιθέτως διακηρυχθέντα απέτυχε παταγωδώς. Θα είναι μία ακόμη «καυτή πατάτα» που θα πάρει στα χέρια του ο επόμενος Κυβερνήτης της χώρας. Γιατί ο επόμενος πρέπει να είναι Κυβερνήτης, όχι πρωθυπουργός. Θα κληθεί να «σπάσει αυγά», να βελτιώσει τη συνολική εικόνα της οικονομίας και της κοινωνίας και όχι μόνο τα νούμερα, να ορίσει τους κανόνες και να πρωτοστατήσει στην εφαρμογή τους.
Ο δρόμος προς την καταστροφή της χώρας ήταν σπαρμένος με «αγαθές» προθέσεις. Η Κυβέρνηση Παπανδρέου είναι «τελειωμένη»: το παραδέχονται πλέον και οι ίδιοι. Το ιστορικό χρέος βαρύνει ήδη τους επόμενους. Οι μεγάλοι ηγέτες δεν ήταν ποτέ «διαχειριστές». Ήταν αυτοί που ανταποκρίθηκαν στις ανάγκες της κοινωνίας, που μεγαλούργησαν σε κρίσιμες στιγμές.
