Αντίο Χρήστο (του Λεωνίδα Πουλιόπουλου)

δεκαετία του ’70. Τότε που οι διακρίσεις δεν ανταμείβονταν και οι αθλητές υπερέβαλλαν εαυτόν χωρίς να περιμένουν ανταλλάγματα. Με τον Χρήστο δεν συν-κωπηλατήσαμε καθότι νεώτερος μου. Ήταν όμως ένα από τα ιστορικά στελέχη του Ν.Ο. Καστοριάς. Ένα ιστορικό σωματείο που ανέθρεψε πολλές γενεές αθλητών με εθνικές, ευρωπαϊκές και παγκόσμιες διακρίσεις. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Η ιστορία είναι μεγάλη, για μια μικρή πόλη, η οποία παρά τις ανταγωνιστικές φιλοδοξίες κυρίως διοικητικών παραγόντων, που πήγαν πολλά χρόνια πίσω το άθλημα, προσέφερε στην Ελληνική κωπηλασία τόσα πολλά όσο καμιά άλλη πόλη τέτοιου μεγέθους. Φυσικά δεν προσφέρεται μια τέτοια στιγμή να κάνουμε ‘’μνημόσυνο’’ για τους ανάξιους διοικούντες που ζημίωσαν το άθλημα, αλλά κάποτε θα πρέπει να καταγράψουμε έστω και αποσπασματικά τον ρόλο τόσο των αξιοπρεπών διοικούντων όσο και αυτών που καιροσκόπησαν.
Για την ιστορία θα πρέπει να πούμε ότι, ο Χρήστος υπήρξε συναθλητής με τους Σειρηνίδη Λάζαρο, Κεφαλά Χρήστο, Ζυμπίδη Λευτέρη, Τράιτσε Μιχάλη και άλλους κωπηλάτες που τίμησαν τα ελληνικά χρώματα στο εξωτερικό.
Δυστυχώς δεν μπόρεσα να παρευρεθώ στον ύστατο χαιρετισμό του φίλου Χρήστου, μπόρεσα όμως να αντισταθμίσω την παράληψη αυτή με το παρόν Άρθρο – Μνημόσυνο. Ελπίζω η μικρή αυτή “χειρονομία μου” να απαλύνει περισσότερο τον πόνο της οικογένειάς του και την ψυχή του αγαπητού Χρήστου.